Het aha-moment

Wat herinner je je als doorslaggevende momenten? Positief, maar mogelijk ook negatief?

Elke Geuens: Vorig jaar bij de inschrijvingen heb ik wel ‘aha!’ gedacht (lacht). We hadden 42 plaatsen en we kregen 110 aanmeldingen! En dat dan nog eens in een coronajaar waarin we alles online hebben moeten organiseren. Toen dacht ik ‘Yes, het moet toch zijn dat we goed bezig zijn.’ Dat is een groot compliment, want je ziet dat meer en meer ouders en leerlingen gewonnen zijn voor het concept. Maar het is ook wel een tweesnijdend zwaard, want dat betekende ook dat we veel leerlingen moesten weigeren. En je zou toch willen dat je ze allemaal een plekje kan geven. Er is een centraal aanmeldsysteem in de regio, en eigenlijk komt het er dan op neer dat het een loterij is wie wel of wie niet een plaats kan krijgen.

Maar daarnaast waren er ook wel veel moeilijke momenten. Ik vond elke keer die grote uitdagingen het moeilijkste: het inspectiebezoek voor de erkenning, de aantallen halen om die programmatienorm te halen. Je weet in het begin niet of dat zal lukken en of er genoeg interesse zal zijn. Je weet niet of je je aantal leerlingen gaat halen elk jaar. En ook een geschikte locatie vinden natuurlijk. Dat is nog altijd heel moeilijk. Maar we voelen ons heel goed omringd. We zoeken altijd naar de juiste mensen die ons kunnen bijstaan, en als we ze niet kunnen vinden in ons netwerk of in een vrijwilligersstatuut, dan kopen we, als het nodig is, ook expertise in.